Όταν «δενότανε τ’ ατσάλι»

ΤΟΥ Δημήτρη Αβρανά, 

μέλος της Ε.Π. Θεσσαλίας του ΚΚΕ

«…- Αφτονόμ Πετρόβιτς, τί εξουσία έχουμε σήμερα στην πόλη;

 …-Δεν ξέρω, Αφανάς Κιρίλοβιτς. Τη νύχτα κάποιοι ήρθανε. Θα δούμε. Αν ληστέψουν τους Εβραίους, θα πει πως είναι πετλιουρικοί, αν όμως είναι οι «σύντροφοι», τότε θα το καταλάβουμε αμέσως απ΄ την κουβέντα…

…Οι εργάτες με βουβό μίσος, βλέπανε τις γαλαζοκίτρινες σημαίες των πλιατσικολόγων του Πετλιούρα(ένας από τους αρχηγούς των λευκών/σημ. μετ.). Αδύνατοι ν΄ αντισταθούν ενάντια σ΄ αυτό το κύμα του αυτονομιστικού σωβινισμού, αναθαρρεύανε μόνο τότε, όταν μπαίνανε σαν σφήνα στην πόλη τα κόκκινα τμήματα που απόκρουαν σκληρά τους κιτρινογάλαζους, που τους περιτριγύριζαν από παντού. Μια δυο μέρες κυμάτιζε η αγαπημένη σημαία πάνω απ΄ το δημαρχείο κι όταν έφευγε το απόσπασμα, ξαναπλάκωνε το σκοτάδι.»*

   Ήταν η περίοδος του εμφυλίου πολέμου και των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων στο έδαφος της Ουκρανίας, όπου οι μπολσεβίκοι πάλευαν ενάντια στη «λευκή τρομοκρατία» και στην αντεπανάσταση, εγχώρια και διεθνή. Και η ταξική πάλη συνεχιζόταν να διεξάγεται σκληρή.

 «…Μήπως είναι λίγοι ανάμεσα σ’ εμάς τους πολωνούς εργάτες, που ο Ποτότσκι τους κρατούσε σαν σκλάβους, όπως και τους Ρώσους και τους Ουκρανούς; Και να, ανάμεσα σ΄ αυτούς τους εργάτες κυκλοφορούν φήμες που τις σπέρνουν τα τσιράκια του κόμη, ότι δήθεν η σοβιετική εξουσία θα τους σφίξει σε μια σιδερένια γροθιά. Αυτή είναι πρόστυχη συκοφαντία σύντροφοι. Ποτέ ως τώρα οι εργάτες διάφορων εθνικοτήτων δεν είχαν τέτοιες ελευθερίες. Όλοι οι προλετάριοι είναι αδέρφια, και τους αφεντάδες θα τους σφίξουμε, να’ στε σίγουροι…» *

  Στην ΕΣΣΔ, ως ισότιμη ένωση σοσιαλιστικών κρατών, οι λαοί, τα έθνη και οι εθνότητες που την αποτελούσαν ζούσαν ειρηνικά και ισότιμα, χωρίς βεβαίως να έχουν εκλείψει όλα τα προβλήματα των εθνοτικών διαφορών αλλά και άλλων που κληρονομήθηκαν από το παρελθόν, ήταν όμως σε πορεία επίλυσής τους στον βαθμό που δυνάμωναν οι σοσιαλιστικές σχέσεις.

«…Τα εκατόν εξήντα εκατομμύρια του μεγάλου λαού, που έγινε για πρώτη φορά στον κόσμο αφέντης της απέραντης γης και του μεγάλου φυσικού της πλούτου, πολεμούσαν με ηρωισμό κι ένταση για να ανοικοδομήσουν τη ρημαγμένη από τον πόλεμο λαϊκή οικονομία. Η χώρα δυνάμωνε και τα φουγάρα δεν υψώνονταν πια σβηστά πάνω από σκυθρωπά και παρατημένα εργοστάσια…»*

  Ο ουκρανικός και ο ρωσικός λαός για δεκαετίες έζησαν μαζί, αδερφωμένοι, προόδευσαν μαζί στο πλαίσιο του σοσιαλισμού, έδωσαν μαζί πολλές μάχες, πολέμησαν μαζί τον ναζισμό - φασισμό, τον γερμανικό ιμπεριαλισμό. Οικοδόμησαν μια νέα κοινωνία, πέτυχαν τεράστια επιτεύγματα παρά τις όποιες παρεκκλίσεις, αδυναμίες και τα λάθη.

«…Σαν ένα ψίχουλο φαινόταν, κοντά σ΄ αυτό το τεράστιο έργο, το στρώσιμο της γραμμής, όπου πάλευε με τον ανεμοστρόβιλο η πρώτη γενιά της Κομσομόλ του Κιέβου. Μεγάλωσε η χώρα, μεγάλωσαν κι οι άνθρωποι.

   Και στο Δνείπερο, το νερό έσπαζε τις ατσαλένιες φραγιές και χυνόταν ορμητικά κι έπνιγε μηχανές κι ανθρώπους. Και ξαναρίχτηκε η Κομσομόλ να πολεμήσει το στοιχειό, κι ύστερα από μια λυσσαλέα έφοδο δυο ημερών, χωρίς ύπνο κι ανάπαυση, έριξε τ’ αφηνιασμένο στοιχειό πίσω, στις σιδερένιες φραγιές του. Σ’ αυτόν το μεγαλειώδη  αγώνα, προπορευόταν η νέα γενιά της Κομσομόλ…»*

 Τριάντα χρόνια μετά τις ανατροπές στη Σοβιετική Ένωση, το τίμημα του ιμπεριαλιστικού πολέμου θα είναι βαρύ για τους λαούς. Οι εργάτες όμως θα «ξαναδέσουν τ’ ατσάλι» και οι λαοί θα ξανατραβήξουν τον τροχό της ιστορίας προς τα μπρος.

 

  *Αποσπάσματα από το βιβλίο του Νικολάι Οστρόφσκι «Πώς δενότανε τ’ ατσάλι», εκδ. ’’Σύγχρονη Εποχή’’. Ένα αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα, από τα χρόνια της επανάστασης του 1917 εώς τις αρχές του1930, αφιέρωμα στους απλούς ανθρώπους εργάτες και αγρότες, που άλλαξαν την όψη του κόσμου κι άνοιξαν το δρόμο για το φωτεινό μέλλον ολόκληρης της ανθρωπότητας.